Ni posle 19 godina nema istrage o masakru u selima Ponikve, Trpinje i Šapići

TRANSKRIPT STR POV RAZGOVORA O NAPADU NA PONIKVE

Dana 14. februara, 2012 godine, navršilo se 19 godina od najsvirepijeg ratnog zločina na ovim prostorima. Napadači stigli sa teritorije Crne Gore. VJ i Policija ih propustila i tako pomogla zločince u svom pohodu.

UBIJENO I IZMASAKRIRANO 25 SRPSKIH CIVILA

Ni posle 19 godina nema istrage o masakru u selima Ponikve, Trpinje i Šapići u čajničkoj opštini.

ČAJNIČE – Jedanaestog marta 2012. godine navršiće se četiri godine od kad je NVO „Amnesty“ podnela krivičnu prijavu, sa svim dokazima, crnogorskom Vrhovnom državnom tužiocu i Upravi policije, zbog učešća crnogorskih državljana u  masakru cvilnog stanovnistva, i zbog toga što je napad na sela čajničke opštine izveden sa teritorije Crne Gore. Do danas od crnogorskih državnih organa nema nikakvog odgovora.

Prošlo je 19 godina od masakra nad civilnim stanovništvom u selima Ponikve, Trpinje i Šapići u opštini Čajniče. Za ovaj zločin još niko nije odgovarao, niti se povela istraga o zločinu, u kojem je ubijeno i izmasakrirano 25 civila, uglavnom staraca i dece, a sela opljačkana i spaljena.

– Napad na sela dogodio se u ranim jutarnjim časovima sa teritorije Crne Gore, tačnije pljevaljske Bukovice. Snage bosansko-hercegovačkih muslimana, prethodno došle iz Goražda i tu se dodatno pojačale muslimanima iz Bukovice, koji su im ujedno bili i vodiči, jer su dobro poznavali taj teren, pregrupisale se i krenule u opšti napad na sela, koja su bila nezaštićena, jer smo smatrali da nam ne preti opasnost sa crnogorske strane – kažu preživeli svedoci ovog masakra.

Oni napominju da su u pokušaju da pronađu spas krenuli u bekstvo prema teritoriji Crne Gore, ali su u selu Trojan i drugim mestima stradali od muslimanskih snaga.

– U Trojanu je za samo sat, i u prečniku od sto metara, ubijeno deset civila. Na istom mestu ranjena je šestogodišnja devojčica Ivana Mašić, koja je zajedno sa majkom Polkom zarobljena i odvedena u zarobljeništvo u Goražde – navode preživeli iz ovog masakra.

Kako tvrde Srbi iz okoline Čajniča, zločinu koji su sa muslimanskim snagama iz Goražda počinili i muslimani iz pljevaljske Bukovice, po svojoj svireposti nema ravnog. U selu Ponikve ubijeni su Njegoš, Dušanka, Branko, Trifko, Božo i Stanojka Dačević, Duško Katana, Vučko i Stevo Kovačević, Čedo Popović, Dušan Čokorilo, Darinka Pjević, Željko Mašić i Mirko Krnojelac.

U Glamočevićima su ubijeni civili Milan Vujović, Ratko Krezović, Radovan Staničić, Aleksa Tanasković, Todor Janjić i Mirko Lasica. U Bučkovićima su masakrirani Mlađen Drakula, Nikola Pljevaljčić i Vlado Ćuković.

– U zoru 14. februara 1993. godine napali su naše selo. Gorele su kuće u susednim selima i pucalo se sa svih strana. Mi smo, pokušavajući da spasemo decu, krenuli prema selu Ponikve da bismo prešli na crnogorsku teritoriju u Bukovicu. Nas četiri žene i četvoro dece na putu prema Trojanu upali smo u zasedu. Na licu mesta ubili su mi trinestogodišnjeg sina Željka, a mene su ranili u glavu, nogu i u ruku – kaže Dana Mašić i napominje da je tom prilikom poznala komšije iz pljevaljske Bukovice.

Pripadnik VJ dostavio lozinku

Oficir vojske Republike Srpske  koji je upućen u ove  događaje, potvrdio je ranije, sumnje ljudi koji su preživeli ovaj egzodus, da je muslimanska vojska znala odziv i lozinku, koja se koristila u komunikaciji između pripadnika Vojske Jugoslavije, koji su bili na granici sa Bosnom i pripadnika Vojske Republike Srpske, koja je upravo promenjena 13. februara 1993. godine, dan uoči zločina. Tvrde  da su nedavno saznali identitet osobe  iz Vojske Jugoslavije, koja je bila „krtica“ i  koja je odala lozinku i odziv, ili je prodala muslimanskim snagama.

Prema za sada, nezvaničnim  informacijama, koje kruže u Pljevljima, postoje podatci  da je i jedan  pripadnik pjevljske policije učestvovao u paniranju zločina i koji je, kako navode neki  izvori, bio logistika bukovičkim zločincima.Njegovo ime se za sada drži u tajnosti, ali saznajemo da je sada u penziji.

Ono sto je sigurno je to, da su u periodu napada na pomenuta sela i njegovo stanovništvo, oni koji su bili zaduženi i plaćeni  da čuvaju državnu granicu to nisu radili, već su dozvolili nesmetan prolazak muslimanskih snaga i omogućili da se napad izvrši sa teritorije Crne Gore, kao i da se kasnije, zločincima omogući bezbjedan povratak, istom maršutom kojom su i došli,  da bi počinili ovaj stravični zločin. Zanimljivo je, da se ni jedna poznatija NVO koja se bavi zaštitom ljudskih prava ili istraživanjem ratnih zločina, nije ni oglasila ovim povodom, a ne da je isti makar osudila.

Svjedočenje članova porodice Bungur govori o muslimanskim pokoljima Srba u opštini Čajniče 1993. godine

ZLOČIN KOJI PREKRIVA ZABORAV

Objavljujemo delove video-dokumenata u kojima svedoče članovi porodica muslimanskih fanatika iz opštine Pljevlja, koji su 1993. godine izvršili ratne zločine nad srpskim stanovništvom u selima Trpinje, Šapići i Ponikve, koja pripadaju opštini Čajniče. Zbog zločina nad civilnim stanovništvom, podneta je krivična prijava (br. 14-2/02-230-4/93) 27. februara 1993. godine. No, ni dan-danas je nepoznato šta su Haški tribunal, ali i crnogorski istražni organi, preduzeli kako bi se rasvetlio zločin počinjen nad srpskim civilnim stanovništvom iz opštine Čajniče. Rezultata istrage nema, a dokazi postoje. Svedoci su saslušani pred ovlašćenim službenim licima u Čajniču.

Sela u opštini Čajniče napadnuta su 14. februara 1993. od strane naoružanih muslimana, najverovatnije regrutovanih iz okolnih muslimanskih naselja sa područja čajničke, rogatičke, višegradske i goraždanske opštine od pripadnika Armije BiH. Te snage brojale su oko 500 vojnika. Do srpskih sela provukli su se iz Goražda, preko jugoslovenske, odnosno crnogorske granice i teritorije (područje opštine Pljevlja) i time iznenadili nezaštićene meštane više srpskih sela.

Muslimanski fanatici izvršili su zločin nad srpskim stanovništvom, kada je ubijeno i masakrirano dvadeset civila među kojima ima žena i dece, a zarobljena su tri muškarca, jedno dete staro osam godina i jedna žena. O pripremama za ovaj napad i učesnicima u ovom napadu govori rodbina nekih od učesnika u napadu sa područja opštine Pljevlja, odakle nekolicina zločinaca potiče.

Prvi svedok

– Dobro, odakle si?
– Iz sela Končevaca.
– Moja braća Džafer i Samir Bungur, selo Kruševica, opština Pljevlja, otišla su u Goražde.
– Ko je još otišao u Goražde, tj. Alijinoj vojsci?
– Ratko Drkelja, selo Vukšiće, opština Pljevlja, Mirsad Dedović…
– Kod odlaska i dolaska u Goražde, dolaze li oni u vaša sela?
– Dolaze.
– Koliko često?
– Na svakih 15 dana.
– Kod koga dolaze?
– Kod rodbine i familije…
– Dolaze li naoružani?
– Dolaze.
– A kako su obučeni?
– U maskirne uniforme.
– Čime su naoružani?
– Automatskim puškama i karabinima M-48. Babić ima papovku,  Šefko automatsku pušku…
– A tvoja braća?
– Automatskim puškama.
– Šta sve oni odnose iz sela kada dođu?
– Odnose hranu: krompir, brašno, šećer, so, cigarete, upaljače, baterije, sveće…
– Kako to prema Goraždu transportuju dalje?
– Konjima.
– Sa koliko konja znaju doći u selo?
– Sa četiri ili pet.
– Gde im se ta hrana kupuje?
– U selima opštine Pljevlja. Končevac i Kruševica.
– A ko im sve to kupuje?
– Kupuje njihova familija.
– U čemu si im ti pomagao?
– Uoči napada, mene su poslali na granicu da vidim ima li vojske.
– Ko je sve dolazio tada?
– Dolazila su moja braća Džafer i Samir i moj rođak Jakup.
– Šta im je bio zadatak, cilj?
– Šta su vam rekli da će biti?
– Da će biti napad na Čajniče.
– Kada?
– U nedelju. (14. februar 1993, primedba redakcije).
– Kakve si, inače, ti imao zadatke ranije, kada su oni dolazili?
– Da izviđam da li ima crnogorske vojske i milicije.
– Reci kada su oni dolazili, u koje doba dana?
– Uveče.
– I koliko su se zadržavali?
– Do ponoći.
– A gde si ih ti sačekivao?
– U okolnim šumama.
– Šta se dešavalo kada si uočavao neku opasnost po njih?
– Upozoravao sam ih da ima vojske u selu i da je to opasnost za njih.
– Iz kog pravca su dolazili?
– To su sela koja pripadaju opštini Pljevlja.
– A kuda su se vratili?
– Istim putem.
– Kako ti to znaš?
– Bio sam sa njima.
– Koliko ih je bilo?
– Veliki broj.
– A kako su izgledali?
– Bili su u maskirnim uniformama, oko glave crna marama, oko ruke crvena traka. Samir i Džafer Bungur su 9. februara 1993. godine, obučeni u maskirne uniforme i sa desetak muslimanskih vojnika, vršili osmatranje i spremali napad na srpska sela koja pripadaju opštini Čajniče. Nakon priprema oni su svoje pomagače u pljevaljskim selima obavestili da će biti izvršen opšti napad na srpska sela, te da je to naređenje komande muslimanske vojske iz Goražda.
– Ko je sve iz sela koja pripadaju opštini Pljevlja učestvovao u napadima na Čajniče, a da si ih ti video i da li si ih prepoznao?
– Moja braća, Džafer i Samir, Sejfo i Šefko Osmanagić…
– A da li je bilo nekih ljudi koji su se ranije odselili u Goražde, a učestvovali su u napadu na Čajniče?
– Da, Aco Rifet, Aleksa… Avdo… Ismet…
– Ko je proveden kroz vaše selo?
– Provedeni su Polka Mašić (30) i njena maloletna ćerka, sedmogodišnja Ivana, i odvela ih sa sobom. Tu su bili Njegoš i Brana Mašić, kao i Čedo Popović…

Svedočenje majke i snaje

– Kako se zoveš?
– Ja se zovem Ramiza Bungur. Ja sam majka Džafera i Samira.
– Ko je sve iz tvog sela i okoline otišao u Alijinu vojsku u Goražde?
– Otišao je moj sin Džafer i moj sin Samir, Safko Vukas iz sela Vukšića, Emil Latif, od Hodžić Latifa sin, iz sela Mrzića, Dedović Mirsad, Džemo Bavčić, Sejfo i Šefko Osmanagić i Ešref Bungur, Suad i Jusuf Moćević…
– Posle njihovog odlaska u Alijinu vojsku, dolaze li u sela i kod koga?
– Moji sinovi dolaze kod mene, Osmanagići dolaze kod svog oca, Sejfo i Šefko dolaze kod svojih roditelja…
– Koliko često dolaze i kojim putem?
– Na svakih 15 do 20 dana prolaze i srpskom i muslimanskom teritorijom?
– Dolaze li naoružani?
– Dolaze, nose svakakve puške, i one duge, kratke; odela su im maskirna, uniforme, a nose i farmerke i imaju crne marame.
– Šta sve odnose iz sela?
– Najviše hranu odnose: krompir brašno, šećer, ulje, cigare, duvan, odeću, suđe…
– Ko im kupuje namirnice i cigare?
– Ja sam svojoj deci kupovala u prodavnicama u Kovačevićima, opština Pljevlja.
– A čime to gone za Goražde?
– Konjima.
– Po koliko konja?
– Četiri, pet, koliko imaju da natovare.
– Ko i kada je dolazio pre napada na Čajniče i šta su pričali?
– Moji sinovi Sejfo i Mustafa su dolazili i pričali da će napasti Čajniče.
– Gde su išli?
– Išli su do Trpinja u Bosni.
– Da li si videla kada su se vraćali?
– Jesam, ali kada su otišli nisam videla. Kad su prolazili u grupama, u jednoj je bio moj sin Samir, Sejfo, Aleksa Ismo… Moj sin Džafer je izgleda bio u prvoj grupi, jer njega nisam videla.
– Koga su dovodili od Srba nakon napada na sela opštine Čajniče?
– Nisam videla. Samir je rekao da su vodili Brana Mašića i sina Čevića… Ja sam mu rekla: “Samire, sine, što si ih zarobio?”, a on je rekao da nije, da su to drugi i da su ih prisilili da ih vode…
O postupcima muslimanskih jedinica čiji su pripadnici bili locirani u selima opštine Pljevlja govori i snaja Ramize Bungur: “Ja sam iz sela Kruševica, opština Pljevlja. Moj muž je Džafer Bungur, a moj dever Samir.”
– Da li su oni bili u Alijinoj vojsci?
– Da.
– Ko je još iz sela opštine Pljevlja otišao?
– Sejfo i Šefko Osmanagići, Hodžić Nerko… Ismet Dedović.. Aleksa Rifko, Aleksa Ismet…
– Kako su dolazili iz Goražda?
– Iz Goražda su dolazili preko Krsta i Vranića.
– Preko kojih sela?
– Debelo Brdo, takođe iz pravca Isara i Močevića.
– Kako su se vratili iz napada i kada?
– Po povratku iz napada prošle su dve grupe. Jedna u pola četri, a druga u četri. U prvoj grupi prepoznala sam devera Samira i Aleksu Rifka, Aleksu Hamda.

Govor srpske strane

Blaško Popović iz sela Trpinja, nastanjen u Čajniču, jedan je od svedoka napada muslimana na srpska sela u opštini Čajniče.
– Napad muslimana na Čajniče i okolna sela izvršen je 14 februara.    Gde ste se vi tog dana nalazili?
– Tačno da je tog dana bio napad. Ja sam se vratio sa puta, prenoćio sam i čuo da su opkoljena sela Trpinje i Šapići. I uputio sam se u tom pravcu i došao do svojih ljudi koji drže položaje, bilo ih je oko 15. Veliki broj muslimanskih vojnika je 14. februara preko sela koja pripadaju pljevaljskoj opštini ušao na teritoriju Republike Srpske i po već prethodno utvrđenom planu oko šest sati i 30 minuta počeo napad po srpskim selima.
– Šta ste preduzimali kada ste stigli u Trpinje?
– Prvo smo videli da je zapaljena kuća Radeta Pjevića, kuća je gorela navrh sela Šapići, inače tamo je bilo naše rodbine i male dece. Pravili smo dogovor kako da izvučemo naše ljude iz sela Šapići. Pošto je muslimanska vojska zapalila više kuća u selu Šapići, meštani obližnjeg sela Trpinja, u strahu od pokolja, organizovano su napustili selo. Krenuli su preko sela Hanine do Ponikava, gdje su ih muslimanski vojnici sačekali pucnjavom i ubili Dušanku Mašić (50). Na istom mestu ubijen je i trinaestogodišnji Željko Mašić, koji je nakon ranjavanja masakriran, a ubijen je i Miroslav Krnojelac (54), koji je naišao ispred muslimanske zasede vozilom Hitne pomoći. Zaklan je Trifko Dačević (66), a pronađena su i masakrirana tela Dušana Čevića, Duška Katana, Boža Dačevića, Stanojke Dačević, Steva i Vučka Kovačevića. Svi su ubijeni iz vatrenog oružja, a kasnije su njihova tela izmasakrirana.
Muslimanska vojska je prvo izvršila oružani napad na selo Šapići, i tom prilikom zapalila dvije kuće, Rajka i Miloša Pijevića. Nakon toga, ispred kuće su ubili Rajka i Darinku Pijević, staru oko 70 godina.
Ja sam svedok da je bilo oko 500 muslimanskih vojnika. Oni su prošli pravcem pljevaljskih sela Moćevići, Kruševci, Bunguri u pravcu mjesta Ilijina Stijena i Debelo Brdo. Zatim su otišli u Ljepu Ravan prema Ribaricama, u bukovu šumu, pa se dalje povlače prema Bavčić reci, na crnogorsko-bosansku granicu.

Žrtve

U tom zločinačkom pohodu ukupno je ubijeno 24 civila. Mnogi od njih ubijeni su na kućnom pragu iz vatrenog oružja, a njihova tela su kasnije i izmasakrirana. Tog krvavog 14. februara 1993. godine, ubijeni su Dušanka i Željko Mašić, Božo, Stanojka i Trifko Dačević, Miroslav Krnojelac, Duško Katana, Dušan Čokorilo, Darinka Pjević, te Vučko i Stevo Kovačević. Istog dana na ovom pograničnom delu ubijeni su i Dušan i Rajko Pjević, Vukosav Ristanović, Zdravko Vuković, Milan Vujović, Ratko Krezović, Radovan Stanišić, Aleksa Tanasković, Todor Janjić, Mirko Lasica, Mlađen Drakula, Nikola Pljevaljčić i Vladislav Đuković. Polka Mašić je posle zarobljeništva i razmene, nakon četiri meseca, preminula od posledica fizičke torture u Ratnom zatvoru u Goraždu.

Sumnja

Protiv osmorice muslimana iz Pljevlja policija iz Čajniča podigla je krivične prijave 1993. zbog osnovane sumnje da su počinili ratni zločin nad civilnim stanovništvom u Bosni i Hercegovini. Reč je o braći Džaferu i Samiru Bunguru, Džemu Bavčiću, Sejfu i Šefku Osmanagiću i Ešrefu Bunguru, Suadu i Jusufu Moćeviću. Osmorica Pljevljaka su osumnjičena da su 14. februara 1993. godine, kršeći pravila međunarodnog prava za vreme rata, naređivali napad na civilno stanovništvo i civilna naselja, vršili ubistva, neljudski postupali i protivzakonito odvodili ljude u koncentracione logore. Vlasti u Crnoj Gori nisu ni do danas uzele prijavu u razmatranje, niti su zločince priveli zakonu.

(Izvor-Amnesty Balkan)

STROGO POVJERLJIVI RAZGOVOR ENVERA MUJESINOVIĆA I FAHRIDINA RADONČIĆA

U dokumentima koja je prije par godina, u knjizi „Državna tajna“, objavio Semir Halilović, sin Bošnjačkog ratnog komandanta Sefera Halilovića, je navadena Naredba akcije „Vihor 1“, broj 06-102-131-3293, od 10. februara 1993. godine, u kojoj se precizira kako treba izvršiti napad preko teritorije Crne Gore. Transkript razgovora ratnog načelnika sektora Službe državne bezbjednosti Sarajevo, Envera Mujesinovića i Fahrudina Radončića, najbolje je svjedočanstvo kako su u tajnosti tekle pripreme  muslimanskih snaga na Čajniče i da se radilo o dobro organizovanoj i do u tančine isplaniranoj akciji sa najvišeg komandnog nivoa:

F-Napad na Čajniče treba izvesti 14.02.1993. u ranu zoru, preko teritorije Crne Gore.

E-Kako to izvesti kada je Crnogorska granica dobro čuvana od pripadnika Vojske Jugoslavije.

F-Postoje kuriri na teritoriji Crne Gore koji nas obavještavaju o kretanju Vojske Jugoslavije.

E-Znači napad treba izvesti sa teritorije Bukovice, a da li postoje ljudi koji poznaju teren.

F-Pa već sam ti rekao, kuriri Mamko Bungur i Samir Vranj će prihvatiti naše jedinice na granici i sprovesti ih na bezbjedno mjesto, noć uoči napada.

E-Trebalo bi kontaktirati Rizvanovića, njegov otac Šaban je naš čovjek za vezu.

F-Već sam to učinio. Jedna će grupa 13. 02. 1993. biti smještena kod Rizvanovića. Nju će voditi Mujko Dedović-vi oni su upoznati sa akcijom.

E-Treba izbjeći eventualni sukob sa Vojskom Jugoslavije po svaku cijenu. Jer bi to značilo svaki prekid kontakta za Goražde.

F-Plan je dobro razrađen tako da teško može doći do nekakve greške.

E-U javnosti posle akcije treba takođe pustiti vijest da Vojska Jugoslavije vrši pritisak na žitelje Bukovice, kako bi pojedince zaštitili od odgovornosti za napad.

F– To je takođe u planu, na tome je insistirao i Rizvanović, jer je njegov otac Šaban poznat u tome kraju.

E–Sa čitavim udruženjem Sandžaklija i svim građanima.

F–Imamo mi imena svih pripadnika Vojske Jugoslavije i policije na tom rejonu, pa ćemo smisliti dobru priču za javnost.

E:– Dobro, onda poselami naše.

F: – Selam i tebi…

MUSLIMANSKI VOJNICI IZ GORAŽDA STIGLI PREKO CRNE GORE

Mještani Trpinja, Šapića i Ponikava tvrde da su 14. februara 1993. godine, pri povlačenju prema Crnoj Gori, izbrojali 570 muslimanskih vojnika, među kojima je bilo i 38 Muslimana iz susjednih pograničnih sela u Pljevaljima i manji broj sa teritorije opštine Priboj. Kako kažu, muslimanski vojnici iz Goražda stigli su zaobilaznim putem preko Sadbe, Oglečeve i  Ivsara (ovaj put je do tada služio za šverc hrane, cigareta, ali i za snabdjevanje Goražda oružjem), da su u Crnu Goru prešli kod Moćevića, dalje nastavili punih 12 kilometara teritorijom Crne Gore preko Planskog, Ribarica, Bungura i Debelog Brda, odakle su ušli na teritoriju BiH i opštinu Čajniče, u mjestu Tihidželj, gdje su im se priključili i pomenuti Muslimani iz Pljevalja i Priboja, koji su se sakupili u selu Kovačevići.

Nakon neuspelog prodora prema Čajniču, i zločina nad 24 srpska civila, vratili su se istom maršrutom preko terotorije Crne Gore ka Goraždu. Muslimani iz Pljevalja i Priboja bacili su uniforme kod sela Kukavice, vrativši se u svoja mjesta kao civili.

(Izvor:Dan Podgorica)

NVO „Amnesty“