Radenko Babić jedan iz plejade rekordera davalaca krvi u Rogatici

KRV DAJU ZDRAVI I VISOKO HUMANI

ROGATICA – Dobrovoljno davalaštvo krvi u Rogatici ima dugu tradiciju. Stariji žitelji ovog malog mjesta na obalama Rakitnice sjećaju se vremena kad se broj davalaca tečnosti koja život znači mjerio stotinama sa „centralom“ u Opštinskoj organizaciji Crvenog krsta i aktivima u Tvornici prečistača, „Sjemeću“, „Alpu“ i nekim drugim preduzećima u kojim je bilo pojedinaca koji su krv davali po više desetina, a bilo je i onih koji su prelazili stotinu puta.

Istina, bilo je to vrijeme kad je Rogatica brojala i preko 20.000 stanovnika i bilo zaposleno više od 5000 radnika uglavnom u privrednim preduzećima.

Danas je situacija sasvim drugačija. Opština je spala na, po zadnjim popisu, nešto više od 11.000 žitelja, a u privredi je zaposleno tek nešto više od hiljadu radnika. To je uticalo i na broj dobrovoljnih davalaca krvi.

Sekretar Opštinske organizacije Crvenog krsta Vesna Ristić reče da je kod njih registrovano nešto više od 80 davalaca koji se odazivaju na godišnje i povremene akcije darivanja krvi. Tu je veteran Mikan Janković, koji je sa 128 darivanja i rekorder je među davaocima. Ali, Mikan je navršio 65 godina i prema medicinskim uputama ljekara, ne bi više trebao davati krv. On se tome ne povinuje i još je nekoliko puta krv darivao.

Mikanovim stupama ide još nekoliko Rogatičana. Među njima je i Radenko Babić, inženjer mašinstva, koji je do sada 85 puta darivao krv. Prevedeno sa 350 grama, koliko se minimalno u jednom davanju uzima krvi, to je skoro 30 litara tečnosti koja život znači, reče Ristićeva.

„Moje prvo darivanje krvi, priča Radenko, koji kao penzioner sada živi na relaciji Rogatica – ranč u njegovom rodnom selu Izgumanje kod Mesića, za koje tvrdi da je „centar svijeta“, bilo je u vrijeme kad sam bio maturant srednje tehničke škole u Priboju.

Slijedeća dva davanja, dodaje on, bila su vojnička u Valjevu i sa četiri dana nagradnog odsustva došao sam kući ranije. Stalni posao dobio sam u Tvornici prečistača u Rogatici pred kraj 1977. i od tada sam postao redovni davalac krvi. Po medicinskim normama – četiri puta godišnje, a bilo je i vanrednih davanja ako je nekome hitno trebala krv moje nultne grupe.

U posljednjem ratu samo jednom sam krv darivao. Bila je potrebna nekom borcu i bratu po oružju iz Drvara koji je bio teško ranjen u borbama na našem području. Više davanja nije bilo. Krv sam čuvao za sebe ili nekom od mojih saboraca, ako mu ne daj Bože zatreba, prisjeća se Radenko.

Poslije rata Radenko je nastavio svoju humanu misiju darivanja krvi. Dogurao je do 85 davanja. Po meni, kazuje on, ni mnogo, jer sam hvala Bogu zdrav, a ni malo. Volio bi da me slijdi veći broj, posebno, mladih iz sadašnjih i budućih generacija.

Što se mene tiče, ove godine, polovinom maja, navršavam 65 godina života. O daljem davalaštvu odlučivaće ljekari, a da ja odlučujem išao bih do 100-tog darivanja što je bio moj cilj u mladosti. Jer, dati krv pogotovo za nepoznatog za mene je visok stepen humanosti. Tako se postaje čovjek i ljudi kojih je sve manje. „Ubi“ nas globalizacija i pohlepa za novcem, naglašava ovaj humanista i dodaje:

Ima i još nešto. Sadašnji poslodavci, posebno u privredi, malo ili ninalo cijene davalaštvo krvi. Ne dozvoljavaju ni izlazak sa posla onim koji žele i hoće da to učine, a da se ne govori o dva dana plaćenog odsustva. Kad se to i ako promijeni, biće više davalaca krvi.