Uz 8. mart Dan žena u Rogatici – Priča o Aleksandri Kuljanin

STAROM PAPIRU UDAHNJUJE NOVI ŽIVOT

ROGATICA – Osmi mart davne 1975. bio je povod da u Rogatici nekadašnji aktiv žena pri tadšnjem Opštinskom odboru Socijalističkog saveza radnog naroda (SSRN) preraste u udruženje žena „Rogatica“. Svojim djelovanjem ovo udruženje vrlo brzo prešlo je opštinske granice i za njega se čulo čak i do Raške u Srbiji sa kojom su se zahvaljujući ženama bratimile dvije opštine iz tada dvije republike i razvile raznovrsnu saradnju koja je prekinuta izbijanje posljednjeg rata.

Kad je rat stao oživio je rad i udruženja žena sa osnovnom zadaćom poboljšnje života žena i porodice i pružanje pomoći svim licima koja se nalaze u stanju socijalne potrebe. Uz rješavanje niza unutrašnjih poratnih problema, udruženje žena ponovo su oživjele i bratske veze sa Raškom i donekle proširilo i na opštinu Ljig, takođe u Srbiji.

Broj žena članica udruženja stalno je rastao i ubrzo ih je bilo preko 100 različitih godina, obrazovanja i trenutnih zanimanja. Među njima se našla Aleksandra Kuljanin, koju mnogi znaju po nadmku Sandra, koja je u Rogaticu došla kao izbjeglica i Konjica.

Nisam ja, kazuje Sandra, u Rogaticu došla direktno iz Konjica. Naša porodica spašavajući žive glave i bez ičega što život znači, u svojstvu izbjeglice nekliko mjeseci boravili smo u Gacku i punih sedam godina u Višegradu, da bi se 2004. godine, idući za poslom moga supruga Tomislava, našli u Rogatici i evo nas i danas. Ovdje smo kupili plac, izgradili kuću i savili porodično gnijezdo, stekli nove prijatelje i poznanike. Po dolasku u Rogaticu, iako sam po zanimanju tehničar mašinske obrade drveta, radila sam razne poslove, naravno za dnevnicu. Obišla sam, s jeseni, veliki broj njiva na Borikama i okolini Rogatice vadeći krompir a radovala sam se kad sam bila u mogućnosti da idem na sadnju novih šuma za račun ŠG „Sjemeć“. I taj sezonski posao sam radila nekoliko godina, ali i vodila domaćinstvo u kome je uz mog supruga Tomislava, koji je građevinski radnik, bili svekar i svekriva i naš sin jedinac, Stefan, koji je rođen 1997. i sada kao šumarski inženjer pokušava da negdje nađe stalni posao. A, ja da bi bar malo ojačala naš kućni budžet, već sedam godina radim, za minimalac zna se, kao radnik u trgovini, uz vođenje najvećeg dijela kućnih poslova, bavim se i proizvodnjom raznih predmeta kroz reciklažu starog papira, kome na ovaj način udahnjujem novi život. Radi se uglavnom o sitnijim stvarčicama u vidu suvenira kao što su razni prstenovi, ikebane, korpice za cvijeće, vještačko cvijdeće, ukrasne flaše uz razne prigode kao što su slave, svadbe, Dan zaljubljenih, Osmi mart i slično. Osnovni repro materijal mi je papir, uglavnom stari, tutkalo, vodene i druge trajnije boje, kukuruzovina i slično, najčešće uz moje lične kreacije, a ponekad se i nešto „prepiše“ sa interneta ili iz nekih ženskih časopisa.

Moje rukotvorine nađu se na svakoj manifestaciji koje organizuje Udruženje žena iz Rogatice. To je u ovim uslovima jedino moguće sa moje strane. „Razapeta“ između kuće i porodičnih obaveza i posla, možda nisam očekivano aktivna u Udruženju, ali ono što dajem dajem od srca i sa zadovoljstvom. Znam da od toga nema velike vajde, osim moje lične afirmacije od koje je se ne živi. Pare trebaju, a do njih se sa ovim čime se ja iz hobija bavim teško može doći, reče na kraju Aleksandra – Sandra Kuljanin, koja još uvijek, i pored velike i lijepe kuće u Rogatici, prijatelja i poznanika, puno čezne za rodnim Konjicem i Hercegovinom.